Historia
Do roku 1853 dzieci mieszkające w Gminie Chybie uczęszczały do szkoły w Strumieniu odległego o 5km. W miarę przybywania ludności wybudowano w Chybiu w roku 1853 szkołę, do której uczęszczały dzieci z Chybia, Mnicha i Frelichowa. Szkoła była parterowa z jedną izbą lekcyjną oraz mieszkaniem kierownika szkoły.
W 1869 roku Rada Szkolna Powiatowa poleciła przekształcić dotychczasową, jednoklasową szkołę na trzyklasową. W tym czasie uczęszczało do tej skzoły około 300 dzieci. Uchwalono rozbudowę szkoły na co nie wyrazili zgody mieszkańcy Mnicha decydując się na budowę własnej szkoły. W latach 1884-1919 kierownikiem szkoły w Chybiu był Paweł Kurka. Z jego inicjatywy rozbudowano szkołę. W ten sposób w 1901 roku powstała szkoła 4 klasowa.
W latach 1921-1939 nowym kierownikiem chybskiej szkoły został Józef Babisz. To dzięki niemu powstał komitet ludowy, który doprowadził do powstania nowego budynku, w którym mieściło się 10 sal lekcyjnych oraz 14 pomocniczych. Uroczyste otwarcie szkoły odbyło się w 1935 roku. Budynek, jak na owe czasy był komfortowy, wyposażony w nowoczesne urządzenie kuchni, łazienek i sali gimnastycznej.
W lutym 1945roku na skutek działań wojennych spłonął budynek szkolny w Chybiu. W kwietniu 1945r. nowy kierownik S. Sadkowski ogłosił pierwsze zapisy dzieci do szkoły. Zajęcia rozpoczęły się 14 maja 1945 r. w salach wynajętych od osób prywatnych na "Koplówce" w Chybiu i u "Samka" we Frelichowie. Do klas I-VII zapisano 273 dzieci. Sprzęt szkolny rozproszony był po domach prywatnych który częściowo zebrano i urządzono dwie sale przystosowane do celów szkolnych.
8 czerwca 1945 roku odbyła się pierwsza po wojnie konferencja Rady Pedagogicznej, której przewodniczył kierownik S. Sadkowski. Jak wynika z zapisów kroniki szkolnej brakowało wszystkiego, począwszy od podstawowego sprzętu (ławki, tablice), a skończywszy na dziennikach lekcyjnych i podręcznikach. Rozalia Buczek była jedną z pierwszych nauczycielek Sp1 w Chybiu. Pracowała w tej samej szkole wlatach 1945-1989. Jej relacje z tamtych czasów są żywym świadectwem przemian zachodzących w Szkole Podstawowej nr 1, jak również w całym powojennym szkolnictwie.
Do 1953 roku z inicjatywy Komitetu Rodzicielskiego zakupiony został niezbędny sprzęt szkolny oraz pomoce naukowe. W roku szkolnym 1954/55 urządzona została klasa, w której odbywały się lekcje fizyki i chemii. Zakupione zostały nowe pomoce naukowe oraz szafki do ich przechowywania. Komitet Rodzicielski podjął szereg działąń, które miały na celu polepszenie warunków pracy i nauki. Z budżetu Komitetu zakupiono nowe książki do biblioteki szkolnej. Wzrosła ilość egzemplarzy z 473 do 1927.
W latach 1959/60 dyrekcja szkoły zorganizowała pierwszą świetlicę, z której korzystało 80 dzieci. W 1960 r. na terenie szkoły zorganizowano Uniwersytet dla rodziców. Wykłady odbywały się w różnych dziedzinach: pedagogiki, psychologii, medycyny i prawa. Wykładowcami byli mgr L. Kantor, sędzia T. Biliński, dr med. J. Karbowniczek, insp. szkolny Siwiński. Jak wynika z zapisów, zainteresowanie było duże.
27 kwietnia 1968 r. odbyła się uroczystość nadania szkole imienia. Odsłonięta została tablica pamiątkowa z imieniem Feliksa Dzierżyńskiego (w 1992 r. tablica została usunięta).)
W następnych latach działalności szkoły przeprowadzono konieczne remonty. W 1970r. opracowano projekt generalnego remontu i za zgodą Inspektoratu Oświaty oraz Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Cieszynie wykonano nową elewację budynku, wymieniono rynny i naprawiono część dachu, przebudowano piece kaflowwe oraz mieszkania dla woźnych, odmalowano okna.
Zwiększająca się z każdym rokiem szkolnym liczba uczniów i oddziałów spowodowała wydłużenie czasu pracy szkoły na dwie zmiany. Najwięcej uczniów uczęszczało do szkoły w roku szkolnym 1988/89, tj. 552.
Źródło: http://gimnazjum.chybie.ox.pl/sp1/historia.php
źródło:www.wikipedia.org ()
Patron szkoły - Józef Piłsudski
Urodził się w 1867 r. w Zułowie na Wileńszczyźnie. Studiował medycynę w Charkowie. Oskarżony o udział w spisku na życie cara Aleksandra III został wydalony z uczelni i zesłany na 5 lat na Syberię. Od 1908 r. organizował polskie formacje wojskowe – Związek Walki Czynnej, Związki Strzeleckie. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. na czele oddziałów strzeleckich I Kompanii Kadrowej wkroczył do Królestwa Polskiego by wywołaćtam antyrosyjskie powstanie. Z inicjatywy Piłsudskiego utworzono Legiony Polskie, które u boku armii austro- węgierskiej miał walczyć z Rosją. W 1917 r. nadał swej działalności kierunek antyniemiecki tzw. Kryzys przysięgowy. Legionistów internowano, Piłsudskiego Niemcy uwięzili w twierdzy w Magdeburgu. Zwolniony 10 listopada 1918 r. przybył do Warszawy. 11 listopada Rada Regencyjna przekazała mu dowództwo nad wojskiem. 12 listopada podporządkował mu się rząd Lubelski. 14 listopada Rada Regencyjna przekazała mu pełnię władzy jako Tymczasowy Naczelnik Państwa. Stał się jednym z głównych organizatorów niepodległego państwa polskiego. Od 1920 r. był marszałkiem Polski. Dowodził polskim wojskiem w „bitwie warszawskiej” i zatrzymał pochód komunizmu na zachód. Nie przyjął propozycji kandydowania na urząd prezydenta RP po ograniczeniu władzy przez Konstytucję RP. Od 1923 do 1926 r. zrezygnował ze wszystkich stanowisk i zamieszkał w Sulejówku niedaleko Warszawy. Obserwował sytuację polityczną ciągle zmieniających się rządów. W 1926 r. zdecydował się na zbrojną ingerencję. W maju 1926 r. dokonał przewrotu majowego – obalił rząd Witosa, nie został prezydentem lecz sam zaproponował swojego kandydata. Od przewrotu majowego aż do śmierci w 1935 r. pełnił funkcję generalnego inspektora sił zbrojnych. W polityce zagranicznej dbał o niezależnośći prestiż Polski. W stosunku do opozycji stosował ostre represje. Zmarł 12 maja 1935 r. Jego pogrzeb stał się wielką manifestacją żałobną. Pochowany został przy dzwonu Zygmunta w Katedrze na Wawelu. Serce spoczęło w grobie matki na cmentarzu w Rossie w Wilnie.